გაუჩინარების შემთხვევა თბილისში

დასავლეთ საქართველოში მოსალოდნელია ცვალებადი მოღრუბლულობა. ღამით 15 დღისით კი 20˚. მზიანი ამინდი იქნება აღმოსავლეთ საქართველოში. თბილისში დღისით 25 ღამით კი 20˚ გრადუსი ტემპერატურა.

ახლა კი დღის სხვა სიახლეები. გუშინ ღამით საკუთარი წიგნის მაღაზიიდან გაუჩინარდა 23 წლის ლილიენ ა. დილით 10 საათზე სამსახურში მისულმა თანამშრომელმა აღმოაჩინა, რომ მაღაზია ღია და სრულიად ცარიელი იყო.

„ჩევეულებრივ მივედი სამსახურში. კარი ღია დამხვდა. ლილი ხშირად მიდიოდა ხოლმე ჩემზე ადრე და მაღაზიას აღებდა. პირველად ანთებულმა ნათურებმა დამაეჭვა. მალევე მივხვდი, რომ ლილი მაღაზიაში არ იყო. დარეკვას ვაპირებდი, მაგრამ მისი ტელეფონი პერსონალის ოთახში ვიპოვე. დაახლოებით ერთ საათს ვიცადე, ვფიქრობდი, იქნებ აქვე გავიდა და დაბრუნდეს მეთქი. მერე პატრულში დავრეკე. გუშინ სამსახურიდან მალე წავედი და მითხრა, რომ მაღაზიას თვითონ დაკეტავდა. ვერც კი ვხვდები, რა შეიძლება მომხდარიყო.“

წიგნის მაღაზიის მეზობლად არსებული ბანკის თანამშრომელმა თქვა, რომ გუშინ იგი მორიგე იყო, თუმცა რაიმე უცნაური არ შეუნიშნავს. არც ხმაური გაუგონია. პატრულის თანამშრომელმა ჩვენთან საუბრისას კი განაცხადა, რომ მაღაზია გაქურდული არაა, სალაროში ხელუხლებლად დევს ფული, პერსონალის ოთახში ნაპოვნია დაკარგულის მობილური და ჩანთა, ნივთები და ავეჯი არეული არაა. მაგიდაზე დევს  თაროებიდან გადმოღებული გასაყიდი წიგნი. შემთხვევაზე უკვე აღძრულია სისხლის სამართლის საქმე.

შეგახსენებთ რომ, 23 წლის, საშუალო სიმაღლის წითურთმიანი ლილიენ ა. გუშინ ღამით საკუთარი მაღაზიიდან გაუჩინარდა. მოვლენების განვითარების შესახებ ინფორმაციას ჩვენს შემდეგ გამოშვებებში მოგაწვდით.

*   *   *

იმ დღეს სამსახურში ჩვეულებრივ 10 საათზე მივედი. მაღაზია უნივერსიტეტთან ახლოს მაქვს გახსნილი და კლიენტსაც (ხოლო როგორც მე ვეძახი - მკითხველის)  არ ვუჩივით. მაინცდამაინც ბევრი თანამშრომელი არ ამიყვანია, უფრო სწორად კი მხოლოდ ერთი ავიყვანე - ანა. ასე რომ, ჩვენ ვართ კონსულტანტებიც, მოლარეებიც, ბუღალტრებიც, მენეჯერებიც, დამლაგებლებიც, დაცვაც. შედეგად კი მთელი დღის მანძილზე საქმე თავზე გვაყრია ხოლმე - თითქმის პირდაპირი გაგებით.

სამუშაოს ისე ვინაწილებთ, რომ ერთმანეთს შევენაცვლოთ - როცა ერთი თაროებთანაა და კლიენტს (ანუ მკითხველს) წიგნის არჩევაში ეხმარება, მეორე პერსონალის ოთახში რაიმე სხვა საქმეს აკეთებს ან ისვენებს.

ოთახში არის სამი სავარძელი, პატარა მაგიდა, დიდი მაგიდაც, ყავის მადუღარა და ფანჯარა. ჰო, კიდევ რამდენიმე თარო არაგასაყიდი წიგნებისთვისა და საქაღალდეებისთვის.

საღამოს რვაზე ანამ მალე წასვლის ნებართვა მთხოვა და მეც დავთანხმდი. მთელი საათის განმავლობაში მხოლოდ ერთი კლიენტი (ანუ მკითხველი) შემოვიდა. უფრო სწორად კი ორი - ახალგაზრდა ქალი პატარა ქერა გოგონასთან ერთად.

- ჩვენ ძალიან გვინდა, რომ „ელისი საოცრებათა სამყაროში“ ვიყიდოთ. - ღიმილით მითხრა ქალმა.

სანამ მე საბავშვო ლიტერატურის თაროებისკენ მივუძღვოდი დედა-შვილს, გოგონამ მოულოდნელად მე მკითხა:

- იცი, რა მოუვიდა ალისას?

- კი, ვიცი. საოცრებათა სამყაროში იმოგზაურა. - გავუღიმე მე.

- მართლა არსებობს საოცრებათა სამყარო?

- აბა რა, შენ თვითონ ნახავ. - კიდევ უფრო მეტად გავუღიმე მე.

გოგონას არაფერი უთქვამს. მანაც ღიმილით მიპასუხა და წიგნის ილუსტრირებული გამოცემა აარჩია.

მათი წასვლის შემდეგ მაღაზიის დაკეტვა გადავწყვიტე და ჩემი ნივთების ასაღებად პერსონალის ოთახში შევედი. ალბათ, ბევრი მოულოდნელი რამ შეიძლება დაგხვდეს ოთახში შესულს, მაგრამ სამი მოხუცი მამაკაცი ნამდვილად მეტისმეტია.

- ლილი, ძვირფასო - გამიღიმა ერთ-ერთმა და თვალები აუციმციმდა. გრძელი წვერი და უცნაური ჩაცმულობა ჰქონდა. - მოდი, ჩვენთან დაჯექი. უკვე ვამთავრებთ საუბარს და ერთად დავბრუნდეთ უკან.

- რაა?

- სწორედ ახლა ვეკითხებოდი ალბუსს, რატომ ემალებით ადამიანებს. ვერაფერი გამიგია. ჩვენ არ ვემალებით. - თქვა ასევე გრძელთეთრწვერიანმა მამაკაცმა და შეფიქრიანებული სახით ჩაიდო ჩიბუხი პირში.

-  რაა? - ამოვიკვნესე მე. - აქ რას აკეთებთ?

მინდოდა მეკითხა - ვინ ხართ და აქ რას აკეთებთ მეთქი, მაგრამ ჩემდაგასაკვირად უკვე ვიცოდი, ვინც იყვნენ.

- არაფერს. რაღაც საკითხებზე გვინდოდა მოლაპარაკება. - ისევ გამიღიმა პირველმა.

რატომღაც მთელი მონდომებით ვცდილობდი საკუთარი სახის დამორჩილებას და  გაკვირვების დამალვას.

- თქვენ რა, აქ ხშირად მოდიხართ ხოლმე?

- კი, როცა მოლაპარაკება გვჭირდება. როგორც კი მაღაზიის პატრონი მიდის, შეგიძლია დაჯდე და მშვიდად ისაუბრო.

უნებურად თვალი კედლის საათისკენ გამექცა. თურმე უკვე 10:30 იყო.

- არ ვიცი, შენ სად დადიხარ ხოლმე, ლილი, მაგრამ აქ ძალიან ადვილია, სხვა წიგნებიდან მოსულ ხალხს შეხვდე. - ამიხსნა ისევ პირველმა და თვალი ჩამიკრა. - ჩვენი წასვლის დროა.

სამივე ადგა და მშვიდად ჩამიარა გვერდით. თითქოს არც არაფერი იყო უცნაური. სამივემ გადმოიღო თაროებიდან თითო წიგნი.

- რომ დაბრუნდებით, ჩვენი კვალის წაშლა არ დაგავიწყდეთ, ახალგაზრდავ. - თქვა მესამემ და სახე გადაშლილ „კამელოტს“ დაადო.

მგონი ოდნავადაც არ გამკვირვებია, რომ სამივე საკუთარ წიგნებში გაქრდნენ. თითქოს ასეც უნდა ყოფილიყო. იმასაც მივხვდი, რას ნიშნავდა „კვალის წაშლა“. ბუნებრივია.  დილით რომ ანა დაბრუნდება და ამდენ ძირს დაყრილ წიგნს დაინახავს, რაღაცას იეჭვებს. თუმცა, არ მგონია, ეგრევე ასე იფიქროს - ალბათ, წიგნებიდან გადმოსული პერსონაჟები დაბოდიალობდნენ დაკეტილ მაღაზიაში და მათ დარჩათო.

გაბრუებულმა ავიღე სამივე წიგნი. ორი თაროზე დავაბრუნე კუთვნილ ადგილას. ერთი თან წავიღე, სავარძელში ჩავჯექი, ალალ ბედზე გადავშალე, ღრმად ჩავისუნთქე ფურცლების სუნი და ფრთხილად შევახე სახე.