5 მარტი

1993 წლის 5 მარტს ბედნიერი დღე გამითენდა. თბილისის რომელიღაც სამშობიაროში ის დაიბადა. მე მაშინ წლის და რამდენიმე თვის ვიყავი.
მე ვიზრდებოდი ნუცუბიძეზე. ის - კანდელაკზე.
მე ვიყავი ქაჯი გოგო. ის - არა.
მე ეზოში შტაბი მქონდა და ხეზე დავდაყირა ჩამოკიდება მიყვარდა. ის სახტუნაოთი თამაშობდა.
მე ჩემს ბარბის კაბებს ვუკერავდი. ის ვარდისფერი პანდათი თამაშობდა.
მე სკოლაში მივედი. ის 4  წლის იყო. დანა-ჩანგლით ისწავლა ჭამა და წიგნების კითხვა.
მე ხანდახან "ვახალტურებდი" გაკვეთილებს. ის ბეჯითი მოსწავლეა.
მე კომპიუტერთან ვჯდებოდი. ის კომპიუტერთან ჯდებოდა.
მე მივწერე ერთხელ skype-ში: სანდროს მალე დასვამ? ის აღშფოთდა და მითხრა: არა.
მე არ ვიცოდი რა მეკეთებინა და დავიწყე უცნობ გოგონასთან ლაპარაკი. მან, შიძლება, იცოდა, რაც უნდა ეკეთებინა, მაგრამ მაინც დაიწყო უცნობ გოგოსთან ანუ ჩემთან ლაპარაკი.
მე როცა ცუდად ვარ, ის მეხმარება.
მე როცა ცრემლები მომდის, ის მწმენდს.
მე როცა კარგად ვარ და ხშირად ვსულელობ, ის მისმენს და მიგებს.
მე, როცა ახალი რაღაც მოხდება, პირველ რიგში მასთან გავრბივარ. ის ყოველთვის მზადაა ჩემი (ხშირად) მრავალსაათიანი ლაქლაქის მოსასმენად.
მე მისი მობილურის კონტაქტებში პირველი ვწერივარ. ის ჩემი მობილურის კონტაქტებში პირველი წერია. (ბუნებრივია, ჩვენი სახელები ხომ ა-ზე იწყება :)
მე რომ რუსული კარგად არ ვიცი, ის ყველაფერს მითარგმნის (სამი წიგნის გადათარგმნა და დაწერა ხუმრობა არ გეგონოთ :)
მე რომ რაღაცას ვერ ვპოულობ, ის ეძებს და მიგზავნის.
მე რომ ჭირდება, ის ყოველთვის ჩემთანაა.
მე რომ ჩვეულებრივად ვარ, ის მაინც ჩემთანაა. :)
მე რომ ვზარმაცობ, ის მამეცადინებს.
მე რომ გამოცდების მეშინოდა, ის ჩემთან რჩებოდა, გულზე ხელს მადებდა და მაწყნარებდა.
მე რომ მტკივა, ის მარჩენს.
მე რომ მცივა, ის მათბობს.
მე მისი მეგობარი ვარ. ის ჩემი მეგობარია.
მე ამ სიას ვერასდროს დავამთავრებ. ის ახლა მეტყოდა, ნუ სულელობო. <3
მე მალე თინეიჯერი აღარ ვიქნები. ის დღეს 18 წლის გახდა.

გილოცავ, ანუც. მე შენ ძალიან მიყვარხარ!