დღეს უნივერსიტეტის მშობლიური მეექვსე კორპუსის წინ სტუდენტებმა თვითორგანიზებული ჯგუფის "ლაბორატორია 1918"-ის მანიფესტი გაგვაცნეს.
ძალიან კარგი, რომ ცოტა ხნის წინ მომხდარმა ამბებმა ერთი აქციით არ გადაიარა.
ძალიან კარგი, რომ სტუდენტების ნაწილი გამოფხიზლდა.
ძალიან კარგი, რომ გვექნება ჯგუფი, სადაც შეგვეძლება გამოვხატოთ ჩვენი აზრი პრობლემების შესახებ და რაიმე ქმედებაც მოვაყოლოთ.
ძალიან კარგი, რომ ამ ამბავში ლექტორების ჩართვის მცდელობა არის.
ძალიან კარგი, რომ პრინციპით "სხვამ იყვიროს და მეც ვიყვირებ", ის "სხვა" გამოჩნდა.
და საერთოდაც ამ მოვლენასთან დაკავშირებით უამრავი "ძალიან კარგი"-ს ჩამოთვლა შეიძლება.
(თქვენთან მიგულეთ, ბავშვებო)
მაგრამ არის კიდევ ერთი რაღაც, რაც დღეს დიდად არ მომეწონა . არც პატარად. და საერთოდ არ მომეწონა.
მანიფესტის წარდგენის შემდეგ ყველანი მეორე კორპუსისკენ დავიძარით. უნდა გაგვეგო პასუხი ჩვენ მიერ მოთხოვნილი ოთახის შესახებ.
ვუახლოვდებით მეორე კორპუსს და უცებ ჩვენს მცირე მანიფესტაციას სათავეში რატომღაც შალვა რამიშვილი უდგება. განკარგულებას გასცემს, წინ მიგვიძღვის. შესასვლელში დაცვა გვხვდება და შიგნით არ გვიშვებს. წინ ისევ შალვა რამიშვილი მიდის და უნივერსიტეტში შეშვებას ითხოვს...
ეს კიდევ არაფერი...
შევდივართ. გვეუბნებიან, რომ კანცელარიაში მხოლოდ ორ კაცს შეუშვებენ, კამერების გარეშე.
კანცელარიაში შესულ ორ ადამიანს შორის ერთი შალვა რამიშვილია.
რატომ?
მე მგონია, რომ უნივერსიტეტში უამრავი პრობლემაა. მე მიხარია, რომ სტუდენტები ამ პრობლემების მოგვარებას ვცდილობთ (პერსპექტივაში მაინც). მე ვერ ვხვდები, რატომ ერევა ამ პროცესში ის, ვინც არაა სტუდენტი.
მე არ ვითხოვ ვიღაცების გადადგომა-გადმოდგომას, ჯანყს და რევოლუციას.
მე ვითხოვ, რომ თავისუფლად გამოვხატო ჩემი აზრი პრობლემების შესახებ და დავინახო შედეგი.
მე მინდა, რომ ვსწავლობდე კარგ უნივერსიტეტში, სადაც რაღაცის შეცვლა შემიძლია.
ამისთვის ბრძოლა, აქციები, მანიფესტები, შეკრებები და დისკუსიები სრულიად გამართლებულად და სწორად მიმაჩნია.
მე არ მინდა, შალვა რამიშვილის მოწოდებებს აყოლილ შტერ სტუდენტეს ვგავდე.
მგონი, ჩვენ თვითონ შეგვიძლია საკუთარი უფლებებისთვის ბრძოლა.
P.S. თუკი ვინმე დამისაბუთებს, რომ შალვა რამიშვილის უშუალო ჩარევა სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია "ლაბორატორია 1918"-სთვის და კონკრეტულ შედეგს მოგვიტანს, მზად ვარ ჩემი სიტყვები უკან წავიღო.
Wednesday, May 11, 2011
Thursday, May 5, 2011
ალოჰომორა ანუ როგორ გავემგზავრე ჰოგვორტში
2003 წელი. 15 იანვარი. 11 წლის ვარ. მაღალი სიცხე მაქვს და ვწევარ. ჩემი ბუ 4 თვის დაგვიანებით მოფრინდა.
სამი დღე ვკითხულობდი შეუწყვეტლივ. თავიდან არ მჯეროდა, რომ ჯადოქარი ვიყავი (გულის სიღრმეში ყოველთვის ვიცოდი, რომ რაღაც ისე არ იყო, მაგრამ მაინც...) პირველ დღეს არ მჯეროდა, მეორე დღეს ეჭვი შემეპარა, მესამე დღეს კი უკვე ვეღარავინ გადამარწმუნებდა.
მე ჰოგვორტსში წავედი.
- გრიფინდორიიი - იყვირა გამანაწილებელმა ქუდმა ჩემს თავზე და იმ დღიდან ვეღარავინ დამავიწყებდა მის არსებობას. ჯადოსნურ ჯოხს, მანტიებს, დიდ დარბაზს, პროფესორებს და სანდომიან დირექტორს.
წლების მანძილზე ვსწავლობდი მაგიისა და ჯადოქრობის სკოლაში. ვისწავლე შხამ-წამლების მომზადება, ტრანსფიგურაცია, აპარაცია, ცოცხზე ფრენა, პატრონუსის გაჩენა...
ჩემი მეგობრების უდიდესი ნაწილი ჯადოქარია. (თუმცა მაგლების საწინააღმდეგოც არაფერი მაქვს)
15 წლის ასაკში აღმოვაჩინე, რომ განსაკუთრებული უნარი მქონია - მეტამორფოზმაგია. იმის მერე აღარ ვიცი, ჩემი თმის ბუნებრივი ფერი რომელია.
რაღაც პერიოდის განმავლობაში ყველაზე ცნობილი ჟურნალისტის მანტია მოვირგე და ”დილის მისანში” ვწერდი. ფენიქსის ორდენის წევრი ვიყავი და მაგიის სამინისტროშიც კი ვმუშაობდი.
ჰოგვორტსის დამთავრების შემდეგ უნივერსიტეტის მაგიურ განყოფილებაში გავაგრძელე სწავლა, ჟურნალისტიკაზე. მაგლმა სტუდენტებმა არაფერი იციან რაიმე სხვა განყოფილების და საერთოდ ჩვენი არსებობის შესახებ. მათ ჩვენ ჩვეულებრივი ბავშვები ვგონივართ. ჩვენ კი, რა თქმა უნდა, ვიცნობთ ერთმანეთს. საიდუმლო გასასვლელები და აუდიტორიებიც ვიცით. თავიდან მიწისქვეშა მომწვანო დერეფანმა ძალიან გამაკვირვა მეორე კორპუსში. იმ პატარა ოთახმაც, კოშკში. მაგრამ რაც საიდუმლო ოთახის შესასვლელიც ვიპოვე, აღარაფერი მაკვირვებს. იმის მერე პროფესორი სნეიპის გამოსვლასაც კი ველი იმ კოლბებით სავსე ოთახიდან რომელსაც მაგლების თვალის ასახვევად ”ქიმიის აუდიტორია” აწერია.
მაგლურ სამყაროში რთულია ერთმანეთის პოვნა და გაცნობა, მაგრამ მაინც ვახერხებთ. უკვე ვისწავლე ჯადოქრების ქცევებით ამოცნობა. შეიძლება ამას აურაც დაერქვას.
მაგლები უარყოფენ ჩვენს არსებობას.. მაგრამ ჩვენ მაინც ყველგან ვართ..
P.S. ვინც ჯადოქარია, ბევრი ექნება ჩემსავით მოსაყოლი. ვინც მაგლია და - ობლივიატე!!
სამი დღე ვკითხულობდი შეუწყვეტლივ. თავიდან არ მჯეროდა, რომ ჯადოქარი ვიყავი (გულის სიღრმეში ყოველთვის ვიცოდი, რომ რაღაც ისე არ იყო, მაგრამ მაინც...) პირველ დღეს არ მჯეროდა, მეორე დღეს ეჭვი შემეპარა, მესამე დღეს კი უკვე ვეღარავინ გადამარწმუნებდა.
მე ჰოგვორტსში წავედი.
- გრიფინდორიიი - იყვირა გამანაწილებელმა ქუდმა ჩემს თავზე და იმ დღიდან ვეღარავინ დამავიწყებდა მის არსებობას. ჯადოსნურ ჯოხს, მანტიებს, დიდ დარბაზს, პროფესორებს და სანდომიან დირექტორს.
წლების მანძილზე ვსწავლობდი მაგიისა და ჯადოქრობის სკოლაში. ვისწავლე შხამ-წამლების მომზადება, ტრანსფიგურაცია, აპარაცია, ცოცხზე ფრენა, პატრონუსის გაჩენა...
ჩემი მეგობრების უდიდესი ნაწილი ჯადოქარია. (თუმცა მაგლების საწინააღმდეგოც არაფერი მაქვს)
15 წლის ასაკში აღმოვაჩინე, რომ განსაკუთრებული უნარი მქონია - მეტამორფოზმაგია. იმის მერე აღარ ვიცი, ჩემი თმის ბუნებრივი ფერი რომელია.
რაღაც პერიოდის განმავლობაში ყველაზე ცნობილი ჟურნალისტის მანტია მოვირგე და ”დილის მისანში” ვწერდი. ფენიქსის ორდენის წევრი ვიყავი და მაგიის სამინისტროშიც კი ვმუშაობდი.
ჰოგვორტსის დამთავრების შემდეგ უნივერსიტეტის მაგიურ განყოფილებაში გავაგრძელე სწავლა, ჟურნალისტიკაზე. მაგლმა სტუდენტებმა არაფერი იციან რაიმე სხვა განყოფილების და საერთოდ ჩვენი არსებობის შესახებ. მათ ჩვენ ჩვეულებრივი ბავშვები ვგონივართ. ჩვენ კი, რა თქმა უნდა, ვიცნობთ ერთმანეთს. საიდუმლო გასასვლელები და აუდიტორიებიც ვიცით. თავიდან მიწისქვეშა მომწვანო დერეფანმა ძალიან გამაკვირვა მეორე კორპუსში. იმ პატარა ოთახმაც, კოშკში. მაგრამ რაც საიდუმლო ოთახის შესასვლელიც ვიპოვე, აღარაფერი მაკვირვებს. იმის მერე პროფესორი სნეიპის გამოსვლასაც კი ველი იმ კოლბებით სავსე ოთახიდან რომელსაც მაგლების თვალის ასახვევად ”ქიმიის აუდიტორია” აწერია.
მაგლურ სამყაროში რთულია ერთმანეთის პოვნა და გაცნობა, მაგრამ მაინც ვახერხებთ. უკვე ვისწავლე ჯადოქრების ქცევებით ამოცნობა. შეიძლება ამას აურაც დაერქვას.
მაგლები უარყოფენ ჩვენს არსებობას.. მაგრამ ჩვენ მაინც ყველგან ვართ..
P.S. ვინც ჯადოქარია, ბევრი ექნება ჩემსავით მოსაყოლი. ვინც მაგლია და - ობლივიატე!!
Subscribe to:
Posts (Atom)