"მარათონი" საგნებისთვის და დროში მოგზაურობის აუცილებლობა

ახლოვდება მეორე სემესტრის დასაწყისი და დაიწყო დიდი მღელვარება საგნების არჩევა-ვერარჩევასთან დაკავშირებით. ყველა მხრიდან: სტატუსიდან, მესიჯიდან თუ უნივერსიტეტის ეზოდან ისმის წუხილი, წუწუნი, მოთქმა და გოდება იმის გამო, რომ რომელიმე კონკრეტულ საგანზე ადგილები აღარაა, ვერ მოასწრეს არჩევა, ახლა რაღა გვეშველება და ასე შემდეგ. ზოგი ახერხებს ადგილშევსებულ ჯგუფში ტუტორების მეშვეობით ჩაეკვეხოს, ზოგი ვერა, ზოგს საერთოდ არ აფიქრდება ამდენი. შედეგად კი 50 კაციან ჯგუფში უკვე 91 ვართ. (არა, სტუდენტებს კი არ ვსაყვედურობ, წინა სემესტრში მე თვითონ 93-ე ვიყავი)
ისმის კითხვა - რატომ?
რამდენიმე დღის წინ ჩემი ჰუმანიტარულფაკულტეტელი მეგობრები ვნახე, რომლებიც ძალიან მშვიდად და აუღელვებლად მიდიოდნენ მეხუთე კორპუსში საგნების ასაღებად. ჩემს კითხვაზე - იქნებოდა თუ არა ადგილები დარჩენილი, გაოცება ვერ დამალეს. უფრო მეტიც, რატომ არ უნდა იყოსო, მკითხეს. მაშინ, როცა მე და ჩემი ჯგუფელები 16 თებერვალს ლამის მთელი დღე ჩასაფრებულები ვისხედით საკუთარ კომპიუტერებთან და სისტემატურად "ვარეფრეშებდით" sms.tsu.ge-ს.
მაგრამ ამას კიდევ რა უშავს. ის იყო დასაძინებლად ვაპირებდი წასვლას, რომ როგორც იქნა გაიხსნა საგნები (კიდევ კარგი არ წავედი). ნამდვილ მარათონში ჩაბმის შემდეგ ავირჩიე სასურველი საგნები. ზუსტად 15 წუთში (ან ცოტა ნაკლებში) ყველა ადგილი შეივსო.
მაგრამ, რა თქმა უნდა, ყველაფერი ამით არ დამთავრებულა.. ალალ ბედზე მონიშნული ჯგუფები ცხრილში უნდა შეთავსებოდა ერთმანეთს. გაგიკვირდებათ თუ გეტყვით, რომ ეს ვერ მოხდა?
ერთი საგანი ემთხვევა მეორეს, მეორე მესამეს, მესამე ლექტორი მეხუთეს, მეხუთე პირველს და მესამეს თითო-თითო საათით. მეშვიდე კი თავის მხრივ ემთხვევა მეექვსეს, ოღონდ ნაწილობრივ. ისევ იგივე კითხვა ისმის - რატომ?
სხვა ფაკულტეტეზეც ასეა?
თუ კი, მაშინ რატომ არის ასე?
და თუ არა, მაშინ რატომ მარტო ჩვენთან?
ხანდახან მგონია, რომ ჩვენთან ეს სპეციალურად ხდება, რომ სოციალურ და პოლიტიკურ მეცნიერებათა მომავალი მოღვაწეები მივეჩვიოთ პრობლემებს, იქ "შეკვეხებას", სადაც ადგილი არაა, ვიღაცის აწრიალებას და ტვინის წაღებას.
მაგრამ არა, მაპატიეთ, ფანტაზიებში გავიჭერი...

P.S. სადაცაა სემესტრი დაიწყება და ერთი საგნის ქულა ჯერ კიდევ არ დევს... არა, არა, არ გეგონოთ, რომ "შემეტენა". უბრალოდ მგონი ლექტორს დაავიწყდა, ან არ სცალია :)

ყველაფრის მიუხედავად

P.P.S. დროის მდევარი მჭირდება. (მაგიური ნივთი, რომელის საშუალებითაც ადამიანს შუძლია ერთდროულად რამდენიმე ადგილას ყოფნა, უფრო ზუსტად კი დროში მოგზაურობა)

Vladimir Kush

ვლადიმირ კუში - ეს არის მხატვარი, რომელიც მე ჩემმა მეგობარმა სრულიად შემთხვევით აღმომაჩენინა, როდესაც ერთ-ერთი დავალების შესრულებაში დახმარება ვთხოვე. ეს არის მხატვრობა, რომლითაც პირველივე დანახვით მოვიხიბლე, მომხიბლა სილამაზემ ანუ ფერებმა, იდეებმა, შესრულებამ. ყველაზე მეტად კი ნახატების უცნაურობა მომეწონა. ყვავილებისაფრებიანი გემები, პეპელა-როიალი და ნიჟარის სასახლე ძალიან შორს არიან რეალობისგან, უფრო ოცნებებს ჰგავს, ანდა - სიზმრებს. ხო, ნამდვილი სიზმრების სამეფოა.

პეპლები და ყვავილები, მართლაც, მრავლადაა მის მხატვრობაში. უცნაური და არარეალური შეხამებები, ადამიანები ფრთებით, ღრუბლის ჩიტზე მონადირე, ქალი ვარდის თმით, უფრო სწორად კი ვარდები - ქალის ტანით... 

და რაც (ჩემი აზრით) ყველაზე მომაჯადოვებელია - ფერები, ფერები, ფერები...

მე, რა თქმა უნდა, არ ვარ ექსპერტი ამ დარგში. საერთოდაც, ადვილი შესაძლებელია, რომ ძალიან ცუდად ვერკვეოდე მხატვრობაში, მაგრამ ამ მხატვარმა და მისმა შემოქმედებამ არაერთხელ შემიკრა სუნთქვა აღფრთოვანებისგან.

მთვარის სონატა

მეტი ინფორმაციისთვის და მეტი ნახატისთვის იხილეთ მისი საიტი

Peace Times / დრო მშვიდობისა

გუშინ, ანუ 16 თებერვალს ლიტერატურულ კაფე "ქარავანში" გაიმართა ჟურნალ "დრო მშვიდობისას" პრეზენტაცია. იგი სხვადასხვა დროს სხვადასხვა რედაქტორების მიერ გამოიცემოდა, გუშინ კი, როგორც ამჟამინდელმა რედაქტორმა თქვა, გაახალგაზრდავებული სარედაქციო ჯგუფით და ახალი იდეებით დაგვიბრუნდა.

გაახალგაზრდავებული სარედაქციო ჯგუფი

პრეზენტაციამ წარმატებით ჩაიარა. ძველი რედკოლეგიის წევრისა და ახალი რედაქტორის მიმართვების შემდეგ გვაჩვენეს მცირე ვიდეოკოლაჟი. მანამდე კი წამყვანმა აგვიხსნა, რომ თითქმის მთელ დარბაზში დალაგებული "თეთრი მტრედები" სულაც არ იყო ხელსახოცები, არამედ ჩვენ ისინი უნდა გაგვეხსნა და აღმოგვეჩინა ნობელის პრემიის ლაურეატების მიერ წარმოთქმული სიტყვები. ვიდეოკოლაჟში გამოყენებული სამი "გამარჯვებული სიტყვის" მფლობელი კი საჩუქრად მიიღებდა ჟურნალის არა მხოლოდ პირველ ნომერს, არამედ შემდეგ ნომრებსაც მთელი წლის განმავლობაში. გამარჯვებულები სახალხოდ დააჯილდოვა ჯეოსტარელმა ოთო ნემსაძემ, რომელმაც შემდეგ რამდენიმე სიმღერა შეგვისრულა მერაბ ნუცუბიძესთან ერთად.

რაც შეეხება თავად ჟურნალს. როგორც პრეზენტაციაზე ითქვა, facebook-ზე დაიპოსტა და მთავარი რედაქტორის (მეტად ორიგინალურ) სარედაქციო სიტყვაში დაიწერა, ჟურნალის მთავარი მიზანია ყურადღების გამახვილება იმ პრობლემებზე, რომლებიც ხელს უშლიან დემოკრატიული და თავისუფალი სახელმწიფოს არსებობას. მე, როგორც რიგითი მკითხველი თვალის ერთი გადავლებით მოვიხიბლე და რაც უფრო მეტ სტატიას ვკითხულობ, მით უფრო ვრწმუნდები, რომ ჟურნალი საკუთარ მიზანს ნამდვილად ამართლებს. ორიგინალური დიზაინი, ორიგინალური იდეები, ორიგინალური და მრავალფეროვანი მასალა და ყველაფერი ერთი მიზნისთვის - თავისუფლების, მშვიდობის, სიყვარულის გაძლიერებისთვის. 

მე ნამდვილად არ შემიძლია მთლიანად გადმოვცე ის სიამოვნება, რომელსაც მკითხველი მიიღებს ჟურნალისგან. თავად სცადეთ...

back to school

ჩემი სკოლა ყველაზე უფრო საჯაროა საჯარო სკოლებს შორის. ფანჯრებგამოცვლილი გახუნებული კედლებით, მერხებგამოცვლილი გასარემონტებელი კლასებით და რადიატორებგამოცვლილი შესაღები დერეფნებით. ეს ყველაფერი სასწავლო რეფორმასთან ერთად შემოიჭრა უსაჯაროეს სკოლაში. მანამდე კი საშუალო იყო, საშუალო ბავშვებით და საშუალო მასწავლებლებით.

სკოლაში პირველი დღე არ მახსოვს. მხოლოდ რამდენიმე კადრი და აზრი შემომრჩა - მესამეკლასელები ზრდასრული ადამიანები მეგონა, პირველი სართული - სამყაროს ცენტრი. ვერ ვხვდებოდი დედაენაში რატომ ვკითხულობდი თოხს და თხას, როდესაც ყოველდღიურობაში უფრო საჭირო სიტყვები არსებობდა, მაგალითად ჭიქა, ქურთუკი ან ტელევიზორი.

2003 წლის ცნობილი მოვლენების დროს, იმით აღშფოთებულმა, რომ ჩვენი სკოლა სხვა სკოლების მსგავსად არ გაიფიცა აჯანყება მოვაწყე, უფროსკლასელებიც ავიყოლიე და მიზეზად ღუმელის გაუმართავობა დავასახელე. მაშინ პირველად მოვხვდი დირექტორის კაბინეტში (უკანასკნელად კი ბოლო ზარზე. “საროჩკაზე” სამახსოვრო წარწერის გაკეთების მიზნით) ურჩობისთვის სკოლიდან გარიცხვას მიპირებდნენ. საბოლოოდ კი ის დირექტორი უფრო მალე წავიდა სკოლიდან, ვიდრე მე.

ამის შემდეგ ნამდვილი ბრძოლა დაიწყო. ზოგი მასწავლებელი მხარს მიჭერდა სკოლაში “ოპოზიციონერობისთვის”, ზოგი კი პირიქით. ყველაფერი ბანკეტით დასრულდა, სადაც შავი კაბით და მოტეხილი ხელით გამოვცხადდი… კლასელებმა მითხრეს, რომ ჩემი ხელი ახალი ცხოვრების სიმბოლური დასაწყისი იყო. ფიზიკის მასწავლებელმა კი (უკვე მერამდენედ) გამიმხილა, რომ მისთვის ასუცნობიან განტოლებად დავრჩებოდი სამუდამოდ.

ორი წლის შემდეგ

ღიმილით შევაბიჯე სკოლის ეზოში. უკვე ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის მეორე კურსის სტუდენტი ვარ და ლექტორის მიერ მოცემული დავალების შესასრულებლად ვბრუნდები სკოლაში. უნდა გავატარო “ერთი საათი სადმე”. მე გადავწყვიტე, რომ ეს “სადმე” სკოლა ყოფილიყო.

ნაცნობ ყავისფერ კარზე დავაკაკუნე. დარაჯმა ჯერ გაკვირვებულმა შემათვალიერა, შემდეგ კი მანდატურების ოთახისკენ გამიძღვა. არ ვიცოდი დამთანხმდებოდნენ თუ არა ისინი, მაგრამ კარი მაინც შევაღე. მას შემდეგ, რაც ვუთხარი, რომ რაღაცის თხოვნა მინდოდა, ახალგაზრდა სიმპატიურმა მანდატურმა ცალკე დალაპარაკება შემომთავაზა. თუმცა თხოვნის გაგების შემდეგ ოფიციალური სახით მითხრა, რომ მაგის უფლებას თვითონ ვერ მომცემდა და მირჩია დირექტორი მენახა…

დირექტორის მდივანმა ძლივს მიცნო, რატომღაც შეშფოთდა და სასწავლო ნაწილთან გამიშვა. სასწავლო ნაწილი შეყოყმანდა (შევამჩნიე, რომ ჟურნალისტის სახელი აშინებდათ, არადა ცუდი განზრახვით არ მივსულვარ) ბოლოს დირეტქორი მოვიდა და მანდატურთან გამიშვა ნებართვის ასაღებად.. მას შემდეგ რაც მათი ბიუროკრატიული წყობა და ჩემი ზემოთ-ქვემოთ სირბილის ამბავი მთლიანად მოვუყევი ბოლოსდაბოლოს შევაღწიე “აუღებელ ციხე-სიმაგრეში” – VIII კლასში ქართულის გაკვეთილზე… შევასრულე ჩემი მოვალეობა - 45 წუთის მანძილზე აქტიურად აღვწერდი ბავშვებს, საკლასო ოთახს, მასწავლებელს და სასწავლო პროცესს.

შესვენებაზე კარგად დავათვალიერე დერეფნები და ჩემი ყოფილი საკლასო ოთახის კარი. ახლა იქ პატარები არიან. ოდესმე ისინიც იქნებიან სტუდენტები. რაიმე მიზეზით დაბრუნდებიან უკან - სკოლაში, ნახავენ საკუთარ საკლასო ოთახებს და იფიქრებენ “ახლა აქ პატარები არიან”

და თქვენ რას გრძნობთ საკუთარი ყოფილი სკოლების დანახვისას? 

წინასიტყვაობა

მე ანი ვარ. ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის სოციალურ და პოლიტიკურ მეცნიერებათა ფაკულტეტის ჟურნალისტიკის მიმართულების მეორე კურსის სტუდენტი (მრისხანედ ჟღერს). ვაპირებ ვიყო თავისუფალი ჟურნალისტი (იმედი მაქვს ორივე გამომივა). მიყვარს საწერი კალმების (იგივე პასტების) შეგროვება, აბრუსდული კითხვების დასმა, მზე, ცისარტყელა და მაკდონალდსში სტუმრობა. არ მიყვარს საკუთარ თავზე ლაპარაკი... ასე რომ ჯობია იმაზე ვთქვა ორიოდ სიტყვა, თუ რამ მიბიძგა ბლოგის გახსნისკენ.

ბევრი ვიფიქრე თუ ცოტა ვიფიქრე, გადავწყვიტე, მეც გავხსნა ბლოგი. წერის კულტურაო, კრიტიკის მიღებაო, თავის წარმოჩენაო, სოციალურ სივრცეში ამინდის შექმნაო და, საერთოდაც, ვინ დათვლის მის ყველა სიკეთეს :) მეც გადავწყვიტე ამ დიად საქმეს შევეჭიდო... მისი მიზანდასახულობის ვრცელ ჩამონათვალში შედის ჩემი, როგორც ჟურნალისტის დახვეწა და განვითარება, სოციალური მედიის საერთო სივრცეში (თუნდაც)მცირედი წვლილის შეტანა, ცუდის და დასაგმობის დაგმობა, კარგის და საქებარის შექება, პოტენციური დამსაქმებლებისთვის მისი ავტორის გაცნობა და ა.შ.  ჩემი ბლოგი ჯერ პატარაა, მე კი ახალბედა, ამიტომაც ნუ დაგვზრახავთ, ჯანსაღ კრიტიკას კი დიდი სიხარულით მივიღებთ და გავითვალისწინებთ.


ბლოგს ოფიციალურად გახსნილად ვაცხადებ (წითელილენტისგაჭრასმაილი)